Mikołaj Kopernik to bez wątpienia jeden z największych astronomów w historii, nie tylko Polski, ale i całego świata. Zmienił on całkowicie światopogląd ludzkości na sprawy świata, jego postr
zegania, otworzył ludziom horyzonty, choć nie przyszło mu to łatwo. Z naszej perspektywy wydaje si ę, że dokonanie czegoś takiego było łatwe, wystarczyło wyciągnąć logiczne wnioski. Coś co dla nas jest oczywiste, ludziom kilkaset lat temu spędzało sen z powiek. Zapraszamy do zapoznania się z biografią prawdziwego geniusza, człowieka odważnego, który nie bał się wygłaszać niepopularnych w owym czasie teorii. Zapraszamy do zapoznania się z biografią człowieka, który zatrzymał Słońce, a wprawił w ruch Ziemię.
RODZINA
Ojciec Mikołaj, kupiec krakowski, przeniósł się w 1456 r. do Torunia. Matką była torunianka Barbara, z domu Watzenrode, córka ławnika staromiejskiego. Kopernik posiadał troje rodzeństwa: starszego brata Andrzeja i dwie starsze siostry Barbarę i Katarzynę. Po Śmierci ojca (1483), Mikołaja wychowywał brat matki, Łukasz Watzenrode, kanonik kapituły włocławskiej, późniejszy biskup warmiński.
MŁODOŚĆ I EDUKACJA
Ten wielki polski astronom urodził się w 19 lutego 1473 r. w Toruniu nad Wisłą. Jako młody człowiek studiował na uniwersytecie w Krakowie, gdzie zainteresował się astronomią. Mając dwadzieścia kilka lat udał się do Włoch, studiował tam prawo i medycynę na uniwersytetach w Bolonii i Padwie, a póĽniej na uniwersytecie w Ferrarze, gdzie uzyskał stopień doktora prawa kanonicznego. Większość dojrzałego życia spędził we Fromborku, gdzie był kanonikiem katedralnym. Kopernik nie był zawodowym astronomem; swego wielkiego dzieła, które przyniosło mu sławę, dokonał w czasie wolnym od obowiązków kapłańskich.
PRACA ORAZ DZIAŁALNOŚĆ PUBLICZNA
W czasie pobytu we Włoszech zapoznał się z koncepcja filozofa greckiego Arystarcha z Samos (III w. p.n.e.), który twierdził, iż Ziemia i inne planety krążą wokół Słońca. Kopernik nabrał przekonania, że ta heliocentryczna hipoteza jest słuszna. W wieku około czterdziestu lat rozesłał do swoich przyjaciół krótki rękopis, przedstawiając w nim w zarysie własne teorie na ten temat. Spędził wiele lat na obserwacjach i obliczeniach niezbędnych dla opracowania książki "De revolutionibus orbium coelestium" ("O obrotach ciał niebieskich"), w której opisał szczegółowo swoją teorię i przytoczył odpowiednie dowody. W 1533 r., mając lat sześćdziesiąt, wygłosił szereg wykładów w Rzymie, w których przedstawił główne punkty swojej teorii. Papież nie wyraził wówczas swojej dezaprobaty. Kopernik zdecydował się opublikować książkę mając już blisko siedemdziesiąt lat i dopiero w dniu swojej śmierci, 24 maja 1543 r., otrzymał z drukarni jej pierwszy egzemplarz.